[…]
Świat wolny święcił potem tryumf
Opustoszały nagle fronty
W kwiatach już prezydenta grób
A tam transporty i transporty
Czerwony świt się z nocy budzi
Z woli wyborców odszedł Churchill
A tam transporty żywych ludzi
A tam obozy długiej śmierci
Nie miejcie więc do Trójcy żalu
Wyrok historii za nią stał
Opracowany w każdym calu
Każdy z nich chronił, co już miał
Mógł mylić się zwiedziony chwilą
Nie był Polakiem ani Bałtem
Tylko ofiary się nie mylą
I tak rozumieć trzeba Jałtę
(Jacek Kaczmarski, Jałta)
Czy uważasz, że polscy żołnierze nie odnieśli zwycięstwa w II wojnie? – zapytał dzisiaj Sowińca jeden z komentatorów pod notką:
http://bukojer.salon24.pl/778373,jakie-zwyciestwo
Proponuję poszukać odpowiedzi w zapiskach polskich żołnierzy.
Janusz Siemiński, żołnierz Armii Krajowej, aresztowany przez NKWD na Grodzieńszczyźnie w 1945 roku, tak zapamiętał „dzień wyzwolenia”:
Wychodziliśmy pojedynczo, odliczani, do bydlęcych wagonów. Byłem już w środku, gdy w pewnym momencie usłyszałem strzały, krzyki, wrzaski. Skojarzyłem te fakty z akcją odbijania więźniów. Olbrzymia radość, ze odzyskamy upragnioną wolność. Ale do zamkniętego wagonu nikt się nie dobijał, a strzelanina w dalszym ciągu trwała. Mimo zakazu podbiegliśmy do okienka i wyjrzeliśmy. Na peronie żołnierze ściskali się i całowali. To koniec wojny! Koniec wojny!
Czekaliśmy na ten dzień pięć długich, krwawych lat, a przezywamy go w transporcie na wschód, z wyrokiem piętnastu lat katorgi… wszystkich ogarnęło przygnębienie. Pociąg ruszył.
(cytat za „Rok 1945. Miedzy wojną a podległością”, opracowanie Marta Markowska, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2016)
