W całej Polsce rozlegają się okrzyki „Macierewicz musi odejść”. Tzw. „opozycja parlamentarna” od dłuższego już czasu tupie nogami i domaga się dymisji obecnego szefa MON., wskazując na brak kwalifikacji i niezbędnego doświadczenia Antoniego Macierewicza w dziedzinie wojskowości. W związku z tym wypada przyjrzeć się sylwetkom jego poprzedników sprawujących funkcję ministra ON w średniej wielkości państwie środkowoeuropejskim.
Na początek kilka faktów z przeszłości.
32 lata temu, 14 kwietnia 1985 roku w Krakowie ogłoszona została deklaracja założycielska Ruchu "Wolność i Pokój”. Bezpośrednim impulsem dla powstania Ruchu było skazanie w 1984 r. Marka Adamkiewicza, współtwórcy Studenckiego Komitetu Solidarności we Wrocławiu i członka NZS, na 2 lata i 6 miesięcy więzienia za odmowę złożenia przysięgi wojskowej.
Podpisy pod deklaracją założycielską Ruchu złożyli: Darek Rupiński, Piotr Świder, Radosław Huget, Marek Kozielski, Cezary Michalski, Barbara Syc, Artur Waluś, Agata Michałek, Anna Klich, Bogdan Klich, Marek Bik, Ewa Bik, Janusz Trybus, Krzysztof Żydowicz, Krzysztof Walczyk, Jan M. Rokita, Wojciech Modelski, Grzegorz Surdy, Jan Rojek.
Na początku maja 1985 r. do Ruchu dołączyła grupa z Warszawy: Jacek Czaputowicz, Piotr Dąbrowski, Jarosław Dubiel, Grzegorz Ilka, Jerzy Kolarzowski, Roland Kruk, Maciej Kuroń, Piotr Niemczyk, Cezary Orłowicz, Marek Pogłód, Konstanty Radziwiłł, Agnieszka Romaszewska-Guzy, Aleksandra Sarata, Rafał Szczerba, Józef Taran. Kilka miesięcy później w skład Ruchu "Wolność i Pokój" weszli również działacze z Gdańska i Wrocławia (m.in. Leszek Budrewicz), a następnie z innych regionów Polski.
Liczba dzialaczy tego „Ruchu” nie przekroczyła setki; słowem – towarzystwo nieliczne, ale prześliczne. Członkowie Ruchu organizowali różnego rodzaju akcje protestacyjne pod hasłami: rozszerzenie swobód obywatelskich, ochrona praw mniejszości czy też zniesienie kary śmierci.
W ramach nieposłuszeństwa obywatelskiego odsyłali książeczki wojskowe, żądając wprowadzenia zastępczej służby wojskowej, zmiany tekstu przysięgi składanej przez żołnierzy oraz zwolnienia osób więzionych z powodu odmowy służby w wojsku.
Występowali również w obronie środowiska naturalnego, protestując m.in. przeciwko budowie elektrowni atomowej w Żarnowcu i zapory wodnej w Czorsztynie. Podnosili kwestię wycofania z Polski wojsk sowieckich i rozwiązania Układu Warszawskiego. Informacje na temat Ruchu "Wolność i Pokój" można znaleźć na stronie https://fundacjawip.wordpress.com/klub-kibica/
Lata szybko płyną; w 2007 roku Platforma Obywatelska wygrała wybory parlamentarne i desygnowany na stanowisko premiera Donald Tusk zaczął się rozglądać za szefem MON. Jego wybór padł na jednego z założycieli obywatelskiego „Ruchu” osób odmawiających służby wojskowej, czyli dr Bogdana Klicha. Koncept niebanalny, ale w pełni zgodny z dewizą premiera Tuska: „Polska to nienormalność”.
Po czterech latach tego eksperymentu, premier Donald Tusk zmienił koncepcję rządzenia krajem, postanowił więcej uwagi poświęcić sukcesom swego rządu. W związku z tym uznał za niezbędne aby stanowisko szefa MON przekazać w ręce osoby mającej doświadczenie w pracy propagandzisty tzn. w duraczeniu ludzi. Tym wybrańcem premiera Tuska zostal Tomasz Siemoniak, który mógł się pochwalić następującym doświadczeniem zawodowym:
· w latach 1994-1996 zatrudniony w Telewizji Polskiej SA, m.in. na stanowisku dyrektora Biura Oddziałów Terenowych i dyrektora Programu 1.
· w 1997 roku koordynator programu Media i Demokracja w Instytucie Spraw Publicznych;
· w latach 1998-2000 dyrektor Biura Prasy i Informacji MON;
· od 1998 do 2002 roku wiceprzewodniczący Rady Nadzorczej PAP;
· w latach 2002-2006 członek Zarządu Polskiego Radia SA.,
W 2014 roku donald Tusk po otrzymaniu propozycji bardziej intratnego zajęcia w Brukseli nie namyślając się długo przekazał rządy swojej partyjnej koleżance, Ewie Kopacz. Pani premier objęła spadek po poprzedniku z dobrodziejstwem inwentarza a minister Siemoniak zachował swoje stanowisko.
Obecnie, pod rządami „Antoniego o szalonych oczach”, WP uległo destrukcji, zdaniem Grzegorza Schetyny, szefa „gabinetu cieni” i wymaga totalnej naprawy. Pojawia się więc pytanie komu powierzyć działania naprawcze – Bogdanowi Klichowi czy Tomaszowi Siemoniakowi. Obaj mają i kwalifikacje i bogate doświadczenie w zakresie szefowania MON, a także odnieśli wielkie sukcesy w zarządzaniu polskimi silami zbrojnymi.
Jakiego wyboru dokona Schetyna, kiedy zacznie rządzić „tenkrajem”?
Oj, niełatwy to będzie wybór.
****
Biogram Bogdana Klicha
(http://www.senat.gov.pl/sklad/senatorowie/senator,42,8,bogdan-klich.html)
Poseł IV kadencji, Poseł do Parlamentu Europejskiego VI kadencji. Obecnie senator VIII kadencji.
Urodził się 8 maja 1960 r. w Krakowie. W 1986 r. ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Krakowie, w 1987 r. – na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w 1995 r. – doktoranckie na tym wydziale. Po ukończeniu studiów pracował jako lekarz w krakowskich szpitalach im. J. Rydygiera i J. Babińskiego.
W latach 1990–1992 kierował działem informacji w Ośrodku Telewizji Polskiej w Krakowie. W okresie 1993–1999 był szefem Międzynarodowego Centrum Rozwoju Demokracji w Krakowie, przekształconego następnie w Instytut Studiów Strategicznych. W 1998 i 1999 r. był doradcą pełnomocnika rządu ds. negocjacji z Unią Europejską. W latach 1999–2000 pełnił funkcję wiceministra obrony narodowej, a następnie w okresie 2007–2011 – ministra obrony narodowej.
Od 1978 r. działał w opozycji demokratycznej, współpracował ze Studenckim Komitetem Solidarności. Był jednym z założycieli Niezależnego Zrzeszenia Studentów, a następnie działał w strukturach podziemnych tego zrzeszenia. W stanie wojennym był internowany w Załężu. W drugiej połowie lat osiemdziesiątych XX w. był współzałożycielem i działał w Ruchu „Wolność i Pokój”. Od 1988 do 1990 r. był redaktorem naczelnym niezależnego czasopisma „Tumult”.
W Sejmie IV kadencji sprawował funkcję zastępcy przewodniczącego Komisji Spraw Zagranicznych, pracował także w Komisji Obrony Narodowej. W Parlamencie Europejskim przewodniczył Komisji ds. Białorusi, był członkiem Komisji Spraw Zagranicznych i Komisji ds. Bezpieczeństwa i Obrony.
Należy do Platformy Obywatelskiej RP, zasiada w Radzie Krajowej tej partii.
Biogram Tomasza Siemoniaka http://archiwalny.mon.gov.pl/pliki/File/tomasz_siemoniak.pdf
Urodzony 2 lipca 1967 r. Absolwent Wydziału Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie oraz stypendysta Uniwersytetu w Duisburgu (Niemcy). Działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, pełniąc obowiązki przewodniczącego NZS w SGPiS i sekretarza Krajowej Komisji Koordynacyjnej; w latach 1994-1996 pracował w Telewizji Polskiej SA, m.in. na stanowisku dyrektora Biura Oddziałów Terenowych i dyrektora Programu 1. W 1997 roku był koordynatorem programu Media i Demokracja w Instytucie Spraw Publicznych; w latach 1998-2000 sprawował funkcję dyrektora Biura Prasy i Informacji Ministerstwa Obrony Narodowej; od 1998 do 2002 roku pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Rady Nadzorczej Polskiej Agencji Prasowej; w latach 1998-2000 Radny Gminy Warszawa Centrum oraz wiceprzewodniczący Komisji Kultury Rady; od grudnia 2000 do lipca 2002 wiceprezydent m.st. Warszawy; w latach 2002-2006 członek Zarządu Polskiego Radia SA., a następnie od listopada 2006 do listopada 2007 roku pełnił funkcję wicemarszałka w Urzędzie Marszałkowskim Województwa Mazowieckiego. W listopadzie 2007 objął urząd Sekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. 2 sierpnia 2011 r. został powołany na stanowisko Ministra Obrony Narodowej.
